KERST 2017
Haar leven draaide om Sloebie, een kouwelijk hondje met bolle ogen. Alleen Sloebie kon de vermoeide trekken op haar gezicht verzachten.
Tegen haar hondje sprak ze de lieve woordjes die ze aan Kees, haar man, onthield.
Kees had als broodwinning het inventariseren van klachten over de groene container.
Thuis kefte Sloebie hatelijk tegen hem en blafte zijn vrouw hem af.
Kees boog het hoofd. In gedachten noemde hij het veel te zware en volgevreten keffertje Bol.com. Meer tegenwicht zat er niet in.
Als zij Sloebie lieve woordjes in zijn bibberende oortjes fluisterde, knarste Kees zijn tanden en speelde zijn maagzuur hinderlijk op. Op Tv keek hij, met gebalde vuisten, naar geweldseries. De dokter zei dat er ‘ook mooie dingen’ in het leven waren. Kees voelde zich dan nòg neerslachtiger.
Nu was het zo dat Sloebie de nachten doorbracht op het voeteinde van het huwelijksbed. Als Kees tijdens een aanminnige neiging zich tegen het object van zijn begeerte vleide, begon Sloebie te keffen dat het een aard had.
Dan schold Kees, bemoedigd door een tijdelijke testosterontoename, de hond uit en werd zijn vrouw woedend op Kees en zo bleef het huwelijk kinderloos.
Het was in de koude weken voor Kerstmis. Kees moest midden in de nacht plassen, gooide de dekens van zich af, zwalkte naar het privaat, deed er zijn behoefte en trof bij terugkeer Sloebie aan op zijn plaats in bed.
Met opgezette nekhaartjes, diepe rochel in de keel en in het maanlicht blikkerende tandjes.
Even stond Kees besluiteloos, krabde zich peinzend het kruis, huiverde even vanwege het koude zeil en verhuisde –voorgoed- naar de logeerkamer.
Zijn enige daad van protest -of was het een profetisch inzicht- vond plaats tijdens het inrichten van de openluchtkerststal in de wijk. Toen hij de herdershond in het kribje legde en het kindje Jezus op de hei liet vernikkelen.
Het viel nauwelijks iemand op.
* Realisatie Supportpunt Eindhoven in samenwerking met OVO *